No to zaczynamy! Po dwuletniej przerwie wywołanej pandemią na nowo podjąłem działania dotyczące innowacji matematycznej pt. „Umiesz liczyć? Licz na siebie”. W ramach przypomnienia wspomnę tylko, że innowacja ma na celu spotkania uczniów naszej szkoły ze znanymi osobistościami z naszego miasta, podczas których obie strony wspólnie rozwiązują zadania matematyczne. W dniu 25 stycznia uczniowie klasy 8a Jagoda Sielska, Oliwia Grabiec, Karol Błaszczyszyn, Michał Głowacz oraz Jakub Siepioła spotkali się z komendantem Straży Miejskiej w Przemyślu, panem Janem Geneją. Na początku komendant opowiedział o zawodzie strażnika i trudach pracy w tym zawodzie. Dowiedzieliśmy się również bardzo wielu ciekawych informacji dotyczących funkcjonowania naszego miasta. Pan komendant pokazał nam zasadę działania defibrylatorów AED, które zostały zamontowane niedawno w różnych miejscach naszego miasta, zasadę działania paralizatora, a także broni jaką posiada SM. Następnie pan komendant otrzymał zadania matematyczne przygotowane przez uczniów, a które dotyczyły specyfiki pracy strażnika. Poradził sobie z nimi bardzo dobrze, korzystając niekiedy z pomocy ucznia. Wiele razy podczas spotkania podkreślił, jak ważna jest matematyka w każdym zawodzie. Spotkanie było bardzo owocne, przebiegło w miłej, przyjaznej atmosferze – uczniowie z niecierpliwością czekają na kolejne. Jak widać matematyka niesie ze sobą ciekawość. A zatem, do zobaczenia wkrótce. Henryk Dryniak

Umiesz liczyć, licz na siebie. W weekend podczas meczów z Japonią zanosi się na wielkie narodowe liczenie małych punktów. Jeśli wynik będzie negatywny, polskim siatkarzom pozostanie szansa na dziką kartę do turnieju finałowego w Moskwie. Mimo coraz większego poziomu świadomości w zakresie bezpieczeństwa jaki niewątpliwie jest w branży budowlanej, plac budowy zawsze pozostanie miejscem o podwyższonym ryzyku. Sama wiedza na temat BHP nie wystarczy, najistotniejsze jest umiejętne wdrażanie procedur zapewniających bezpieczeństwo naszemu najcenniejszemu kapitałowi – ludziom. Paradoksalnie to właśnie od nich zależy najwięcej. Wypadki w liczbach Dużo pisze się na temat niechlubnych statystyk jakie osiąga branża budowlana w kontekście wypadków podczas pracy. Mimo tego, że rok 2017 był spokojniejszy niż 2016 (zanotowano 3380 o 76 mniej niż w roku poprzedzającym), z raportu Państwowej Inspekcji Pracy wynika, że liczba wypadków śmiertelnych wzrosła. Było ich 31, podczas gdy rok wcześniej 28. Nadal zajmujemy pozycje „lidera”, bijąc niemal 6 krotnie na głowę górnictwo. Dlaczego tak jest? Na budowie wiele się dzieje, wystarczy chwila nieuwagi, nieprzespana noc, złe samopoczucie, zamyślenie i wypadek gotowy. Zapnij pasek być może uratuje Ci życie Środki ochrony indywidualnej są bez wątpienia jednym z najczęściej kojarzonych narzędzi jakie stosuje BHP. W Soletanche Polska standardy są wysokie. Naszych pracowników można poznać chociażby po charakterystycznych paskach podbródkowych oraz okularach. Zdecydowaliśmy się na takie rozwiązanie, po to aby uchronić pracowników przed urazem, który mógłby powstać na skutek osunięcia się kasku czy też jego braku. Wystarczy chwila roztargnienia i nieszczęście gotowe. Hołdujemy zasadzie, nie wchodzisz na budowę jeśli nie masz na sobie środków ochrony indywidualnej ustalonych dla naszego przedsiębiorstwa, w tym zapiętego paska podbródkowego. Dotyczy to również gości pojawiających się na terenie budowy. Jednak ubranie to nie wszystko. Podczas robót na wysokości pracownicy wyposażeni są w szelki bezpieczeństwa wraz z linką zakończoną amortyzatorem. Najszybciej jak to możliwe staramy się zapewnić pracownikom komfort pracy w postaci zabezpieczeń zbiorowych - barierek. Montujemy je na czas zbrojenia tuż po wykonaniu szalunków na krawędzi stropu. Wykorzystujemy je również jako zabezpieczenia podestów wokół maszyn budowlanych, co nie jest częstą praktyką w Polsce. Planowanie pracy fundamentem bezpieczeństwa Mimo stosowania wielu środków ochrony nie jesteśmy w stanie przewidzieć wszystkich sytuacji, ale znakomitą większość możemy wykluczyć dzięki odpowiedniemu planowaniu i przygotowaniu stanowiska pracy. Podczas robót na wysokości często jedynym rozwiązaniem zabezpieczającym pracownika, wspomnianym już wcześniej, są szelki bezpieczeństwa wraz z odpowiednio zakotwiczoną linką wyposażoną w amortyzator. Tutaj kluczowe jest odpowiednie rozmieszczenie pól zachodzenia zasięgu urządzeń samohamownych, tak aby pozwalały na swobodną pracę, a jednocześnie uniemożliwiały wyjście pracownikom poza krawędź kondygnacji. Tego rodzaju planowanie odbywa się na specjalnych spotkaniach o nazwie PreStart. Jest to narzędzie, służące do planowania pracy, które stosujemy w Soletanche globalnie. W trakcie tych kilkuminutowych narad ustalamy jakie działania będą wykonywane w czasie dzisiejszego dnia pracy, jakich narzędzi będziemy potrzebowali, jakie zagrożenia możemy spotkać i jak je zminimalizować. W tym momencie odbywa się również rozdzielanie prac na poszczególne osoby / zespoły. To również odpowiedni moment na podsumowanie dnia poprzedniego i wyciągnięcie wniosków z sytuacji, które wczoraj miały miejsce. Często też tego rodzaju narady są zwoływane przed rozpoczęciem trudnego etapu robót, aby jeszcze raz dokonać odprawy i sprawdzić czy wszyscy na pewno rozumieją jakie mają zadania do wykonania i jaki jest cel. Jeśli mowa o planowaniu chciałabym dotknąć jeszcze jednej bardzo istotnej kwestii, a mianowicie wytyczaniu ciągów komunikacyjnych na budowie. Jedną z najczęściej wykonywanych przez pracownika czynności w chwili wypadku nie jest praca w pełnym tego słowa znaczenia, a poruszanie się. Pracownik znajduje się nagle w martwym punkcie (operator dźwigu czy koparki nie jest w stanie go zobaczyć), wpada w niezabezpieczony otwór, spada na niego jakiś element konstrukcyjny itp. Tego typu zdarzeń można uniknąć, planując i wytyczając ciągi komunikacyjne. Kontrola najwyższą formą zaufania Kolejnym ważnym elementem wpływającym na bezpieczeństwo podczas prac budowlanych jest kontrola. Nie mam tu oczywiście na myśli wizyt nadzoru czy służb BHP, które są prowadzone. Staramy się, aby były możliwie jak najczęstsze. Chodzi mi o pracę codzienną. Sprawdzanie kondycji pasów (czy nie ma przetarć, czy mają aktualne atesty), maszyn i urządzeń (czy są sprawne, mają aktualne przeglądy, są odpowiednio zabezpieczone i dobrane do robót, które mają być wykonywane danego dnia) czy też regularne przeglądy barierek. Nie może się zdarzyć, że elementy są obluzowane. W ten sposób minimalizujemy ryzyko upadku z wysokości i tym samym zapewniamy naszym pracownikom komfort pracy. Czynnik ludzki odgrywa kluczowe znaczenie Przyczyny wypadków na budowach można mnożyć: źle zabezpieczona praca na wysokości, źle zabezpieczone roboty ziemne, brak należnego nadzoru, ale najczęstszą przyczyną według raportu GUS jest tzw. czynnik ludzki. Polega on na niewiedzy, nonszalancji lub rutynie na stanowisku pracy. Dodałabym do tego jeszcze stan zdrowia. Praca na budowie to trudne warunki, organizm po ciężkiej pracy potrzebuje odpocząć i zregenerować się. Odpowiednia ilość snu, dieta itp. to wszystko wpływa na wydajność w pracy, ale też na naszą koncentrację i bezpieczeństwo. Jako pracodawca zdajemy sobie sprawę, że to wszystko ma znaczenie. Dlatego w ramach Polskiego Zrzeszenia Wykonawców Fundamentów Specjalnych stworzyliśmy kampanie o tytule Mam Zasady, którą można obejrzeć na naszym kanale Youtube lub naszej stronie w zakładce aktualności. Podsumowując, gwarantem bezpieczeństwa jest zrozumienie, że procedury bezpieczeństwa, kontrola, koncentracja, empatia, komunikacja, współpraca oraz odpowiednie zaplanowanie pracy są łańcuchem bezpieczeństwa, którego przerwanie, przez nieodpowiednie zachowanie, może skutkować uszczerbkiem na zdrowiu lub śmiercią. Na koniec dnia to pracownik jest odpowiedzialny za to czy jest w odpowiedniej kondycji, czy zapiął pasek podbródkowy przy kasku, czy stosuje się do zasad bezpieczeństwa, czy udaje mu się nie poddawać rutynie i zachowuje pełną koncentracje i potrafi wyprzedzać zdarzenia zapobiegając im poprzez zgłaszanie sytuacji niebezpiecznych, kontrolę środków ochrony indywidualnej czy zbiorowej itp. To system naczyń połączonych, warto o nim pamiętać myśląc o BHP. Magdalena Chamielec, QHSE Manager w Soletanche Polska

Umiesz liczyć to.. licz na siebie 🤔 Ta zasada jest bardzo ciekawa i moim zdaniem wymaga interpretacji. Samotność to przywilej i bardzo często jest… Polecane przez: Andrzej Serwiński

Ewentualnie na inne Wiedźmy, bo moje są niezawodne. Szalenie mi się zawsze podobała Honoratka z ” Czterech Pancernych”, która kandydata na narzeczonego, siłacza Gustlika, przytomnie odpytała: „A z czego to pan Gustlik zamiarują rodzinę utrzymać? Bo generałem to pan Gustlik nie zostaną..” I dopiero po deklaracji, że w cywilu to Gustlik jest kowalem spojrzała na jego zaloty przychylnym okiem. No takie to były czasy, że obowiązek utrzymania rodziny spoczywał na męskich barkach i biada tej, dla której ładne liczko było ważniejsze od siły owych barków a nie miała bogatego tatusia. Zmieniły się czasy, zmieniły obyczaje. Dzisiejsze Honoratki kończą szkoły, idą do pracy i do kwestii finansowych podchodzą znacznie mniej ostrożnie. Niesłusznie. I nie chodzi mi o to żeby zaraz koniecznie szukać narzeczonego milionera, choć kiedyś miałam takie marzenia, ale tych milionerów, i do tego szczodrych i zakochanych, jak na lekarstwo. Poza tym, w wieku dorosłym odkryłam, ile satysfakcji daje jednak zarabianie własnych pieniędzy i jaka to wolność. Zakochany milioner byłby miłym dodatkiem, bo czemu nie, ale wiecie jak to z nimi bywa, raz są zakochani bardziej, raz mniej. Natomiast pieniędzy należy pilnować zawsze i wszędzie, a zwłaszcza własnych, zarobionych ciężką pracą. Czytam ci ja bowiem na grupie kobiet 50+ rozpaczliwy post, że oto małżonek, po przepracowaniu przez żonę we wspólnej firmie 15 stu lat, właśnie oświadczył, że ta wspólnota to tak na gębę, w papierach wszystko jest jego i proszę sobie, kochana żono, szukać roboty. I żeby to był pojedynczy przypadek. Skąd. W komentarzach inne kobiety meldują, że tu po 20, tam po 30, gdzie indziej po 25 usłyszały podobne komunikaty, a na dodatek okazywało się, że przez te wspólne lata jakoś zawsze było szkoda za drugą osobę płacić składki, kasa była tak bardziej „pod stołem” i na pracę małżonki w zasadzie nie ma żadnych dowodów. Zgroza. Wyobraźcie sobie siebie, drogie młodsze koleżanki, w podobnej sytuacji. I ręczę, że ci wredni mężowie też kiedyś byli mili i zakochani. I tacy gospodarni, po co płacić żonie ubezpieczenie, w firmie zawsze są pilniejsze wydatki. Do tego dochodzą urocze pomysły o zawarciu rozdzielności majątkowej, bo po co miałaby kochana żona odpowiadać za ewentualne kredyty zaciągane na firmę. A, że po drodze jakoś tak kupiło się działkę na siebie i wybudowało na niej rzekomo wspólny dom, no to są drobiazgi, dżentelmeni o pieniądzach nie mówią. Inne baby to są chytre, ale ty przecież wiesz, kochanie, jak ja cię kocham i co moje to twoje. Do czasu. Nie ufasz mi??! Uff, uff. I czytuję takich smutnych postów setki, a pod nimi setki równie smutnych komentarzy. Zawsze mam ochotę dopisać komentarz, że w takim razie zamiast rozwodu lepiej szybko ugotować małżonkowi grzybową, bo wszystkie grzybki są jadalne, ale niektóre tylko raz w życiu. Zwyczaj polegania finansowego na facecie mamy wdrukowany w geny i wychowanie, i bywa, że to się sprawdza, ale jakby coraz rzadziej. I zawsze pozostaje margines niepewności, że za parę lat będzie mogła na nim polegać już całkiem inna pani. Pieniądze należy mieć własne i programy takie jak „Żony z Miami” o napompowanych botoksem cycatych blondynkach, które złowiły uwędzonego na skwarkę, podstarzałego bogacza z jachtem, uważam za głupie i szkodliwe. To już lepiej obejrzeć „Dziewczyny z Dubaju” jako ostrzeżenie. I uczyć się w szkole zamiast na błędach.

Jeżeli umiesz liczyć, licz na siebie Mariusz Staniszewski, z prezesem Noble Funds TFI rozmawia Jan Morbiato Aktualizacja: 24.05.2013 13:00 Publikacja: 24.05.2013 13:00

Pełna treść dostępna jest tylko dla płatnych abonentów abonament Zaloguj sięRejestracja OTWARTA: Tylko do 26 maja 2022 r. do godziny 23:59 trwa nabór uzupełniający do Strefy Inwestorów. Po tym terminie dołączenie do społeczności inwestorów giełdowych nie będzie możliwe (aż do kolejnego naboru). Jeżeli zależy Ci na dostępie do praktycznej wiedzy o inwestowaniu i atrakcyjnych bonusów, to jest to oferta dla Ciebie:Oto, co zyskujesz dołączając teraz do Strefy Inwestorów: Blog inwestorski - najlepsza wiedza i doświadczenia z moich 19 lat nieprzerwanego inwestowania na GPW (analiza rynku i przede wszystkim akcji spółek notowanych na GPW), a w tym: Komentarze giełdowe - omówienie sesji giełdowej - indeksy i wybrane spółki Podsumowanie tygodnia - komentarz weekendowy - zobacz przykładowy wpis Edukacyjny portfel inwestycyjny Strefy Inwestorów – praktyczne przykłady inwestowania w akcje, głównie z GPW w oparciu o analizę wykresów. Edukacyjny portfel "Petard" – praktyczne przykłady inwestowania w akcje spółek z GPW w oparciu o analizę fundamentalną. Wpisy w blogu inwestorskim Ewy Walkowiak "W poszukiwaniu sygnałów" - techniki DiNapoli'ego na GPW. Wpisy w blogu inwestorskim Tomasza Krynickiego "Impuls i korekta" - w poszukiwaniu okazji inwestycyjnych. Wpisy w blogu inwestorskim Rafała Irzyńskiego "Fundamenty i Spekulacja" - w poszukiwaniu okazji inwestycyjnych. Podcast "21% Rocznie EXTRA | Jak inwestować" - Paweł Biedrzycki i Rafał Irzyński omawiają ciekawe spółki z polskiej giełdy. Pakiet Środy z Siłą Relatywną (SzSR), a w nim: Wykład wideo "Jak inwestować siłą relatywną?" 21 stronicowy Raport PDF na temat strategii inwestowania siłą relatywną oraz jej skuteczności, zatytułowany "Siła Relatywna – Prawda czy Złudzenie". Co tydzień w środę komentarz w blogu opisujący sytuację rynkową okiem Siły Relatywnej, pozwalający prowadzić portfel z użyciem tej strategii inwestowania. Artykuły edukacyjne - praktyczna wiedza w przystępnej formie, gotowa do zastosowania. Dostęp do bieżących dyskusji w gronie innych inwestorów SPECJALNY ①: Raport"Jak inwestować w spółki dywidendowe" (dostępny od 19 maja).BONUS SPECJALNY ②: Webinar"Dobre spółki dywidendowe – jak je znaleźć i stworzyć portfel dywidendowy" (26 maja).BONUS SPECJALNY ③: Miesięczny abonament w - całkowicie bezpłatny dostęp do skanera rynku giełdowego na 1 miesiąc (dostępny od 10 czerwca 2022 r.).BONUS SPECJALNY ④: WIDEO: Inwestowanie w wartość i inwestowanie we wzrost

Nie ma kierowców idealnych. Każdemu zdarzają się błędy. Niektórzy z premedytacją jeżdżą niezgodnie z przepisami. Nie odgapiaj na egzaminie zachowań innych, b

Jeszcze stosunkowo niedawno technologia nie była zbyt widoczna w pływaniu. Najbardziej zaawansowana elektronika jaką można było zobaczyć na treningu ograniczała się wyłącznie do trenerskiego stopera i analogowego zegara zawieszonego na ścianie. Obecnie sytuacja ta dość gwałtownie się zmienia. Weszliśmy w erę smartfonów, pulsometrów, zegarków i innych gadżetów do monitorowania treningu, o których parę lat wcześniej nawet nam się nie śniło. Czy to dobry kierunek? Powiem szczerze, że nie wiem. O ile sam jestem fanem technologii, to zaczynam mieć wrażenie, że w przypadku treningu pływackiego przynosi ona efekt przeciwny od zamierzonego. Technologiczny skok w przód często oznacza niestety (spory) treningowy krok w tył. Kto jeszcze pamięta takie stopery? Samoświadomość Proces treningowy w pływaniu składa się ze znacznie większej ilości składników niż tylko technika i kondycja. Co najważniejsze, równolegle do wspomnianych elementów, pływak powinien rozwijać umiejętności związane ze zrozumieniem treningu. Już na etapie nauki pływania, powinno uczyć się kursantów między innymi odczytywania treningu w formie pisanej, mierzenia sobie czasu na podstawie zegara (również czasu przerwy), a w trochę dalszej kolejności liczenia cyklów pływackich. Dzięki temu, po skończeniu pierwszego etapu nauki i przejścia na etap doskonalenia pływania jest już gotowy do samodzielnego realizowania prostych treningów. Samoświadomy pływak odznacza się pewnym stopniem niezależności. W sytuacji, kiedy danego dnia na brzegu zabraknie trenera, podopieczny powinien umieć zrealizować trening w 100%, zgodnie z zaplanowanymi wcześniej założeniami. Bez wymówek typu: nie umiałem, nie wiedziałem, nie rozumiałem. Zegarki, które wszystko wiedzą A teraz zobaczmy jaką jakość do treningu niechcący wprowadza technologia. Mamy zegarki do monitorowania treningu, które liczą za zawodnika praktycznie każdy parametr. Doszliśmy do etapu, że nie trzeba nawet wciskać guzika na nawrocie – czujniki odczytują wstrząsy i prawie bezbłędnie “zaliczają” kolejną długość basenu. Nie trzeba liczyć dystansu! Wystarczy odczytać go z zegarka. Czas? Mierzy się automatycznie. Cykle ruchowe? Dokładnie ta sama historia. Konsekwencją automatyzacji jest niestety to, że pływacy zwalniają się od myślenia. Sytuacje jak ta poniżej niestety zdarzają się bardzo często i sporo energii kosztuje mnie to, żeby je zwalczać. (w zadaniu gdzie celem jest jak osiągąć jak najmniejszą ilość cykli) Ja: Ile miałeś cykli? Zawodnik: Poczekaj zaraz sprawdzę na zegarku. Ja: Ale przecież miałeś liczyć sam. Zawodnik: Jak ja liczę to gubię się już w połowie. Albo poniższa rozmowa. Obecnie awansowała w środowisku już do czegoś w rodzaju anegdotki/żartu opowiadanego przy piwie, ale wiem, że wydarzyła się naprawdę. 🙂 (po wymagających zajęciach na sali na obozie kondycyjnym) Trener: I jak, Piotrek, zmęczyłeś się na treningu? Zawodnik (całkiem poważnie): Nie wiem. Zobaczę jak wrócę do pokoju (hotelowego) i zgram dane z zegarka. Pokonany dystans, czas, cykle – kontrolowanie tych parametrów to absolutne minimum jeśli chodzi o efektywny trening. I nie powinna być to robota trenera, a zawodnika. Czy zadaniem trenera jest stałe kontrolowanie jego podopiecznych, czy aby na pewno robią wszystko zgodnie z założeniami? Raczej nie, a takie lustrowanie odwraca jego uwagę od spraw naprawdę ważnych: od opracowywania koncepcji przygotowań i wybierania właściwej drogi rozwoju. Prowadzenie za rączkę Ostatnio furrorę robi bezprzewodowy system komunikacji trener-zawodnik używany głównie przy treningu technicznym. Pływak wkłada słuchawki do uszu, a trener może go poprawiać bez wyciągania z wody. Z pozoru brzmi to szalenie ekscytująco – nie trzeba marnować czasu na zatrzymywanie się, wszystko można robić “live” bez wybijania pływaka z rytmu, ale w praktyce jest to cofanie się w rozwoju. Sprowadza się to do prowadzenia podopiecznego za rączkę, które nie jest i nigdy nie było sposobem na długotrwałą poprawę techniki. Żaden pływak nie potrzebuje informacji zwrotnej od trenera co pięć sekund. Na pewnym etapie musi on “odciąć pępowinę” i nabyć wystarczająco dużo świadomości ciała, żeby być zdolnym samemu poprawiać własne błędy. Nie stanie się to od razu, ale trener właśnie po to jest, aby czuwać nad tym, żeby proces ten przebiegał sprawnie i bez zakłóceń. Kolejny popularny gadżet z kategorii prowadzenia za rączkę, to system wyznaczania tempa za pomocą światłowodów. Idea jest następująca: przed treningiem rozkładamy 25 albo 50 metrowy kabel na dnie basenu, wyznaczamy interesujące interwały i możemy pływać w tempie wyznaczanym przez zająca w postaci przesuwającego się światełka. Problem w tym, że zamiast uczyć wyczucia tempa i strategii wyścigu, gapimy się przez cały trening na przeskakującą lampkę. Wiem z doświadczenia, że umiejętność pływania na treningu z dokładnością co do sekundy nie jest niczym rzadkim nawet wśród przeciętnych pływaków. Jest to coś co stosunkowo łatwo wypracować. Nie bardzo widzę więc sens w stosowaniu tego typu pomocy, jeżeli na ścianie wisi nawet najzwyklejszy zegar. Tym bardziej że na zawodach, nikt nie rozkłada na dnie światłowodów, żeby pomóc biednym długodystansowcom. Mania prowadzenia za rączkę nie dotyka jednak tylko basenów. Na Kickstarterze można znaleźć na przykład systemy naprowadzania GPS w wyścigach open water. Wystarczy zejść odrobine z kursu, a dioda odpowiedniego koloru natyczmiast pokaże nam jak wrócić na właściwy tor. Ble. Prowadzenie za rączkę. Kiedyś jednak ptaszki muszą dorosnąć i wyfrunąć z wygodnego gniazdka. Oby nie w tym kierunku Trochę przeraża mnie fakt, że technologia staje się pretekstem do unikania myślenia. Nie chce, żebym został w tym miejscu źle zrozumiany. Obecna technologia jest niesamowita i nigdy w historii nie mieliśmy takich możliwości rejestrowania treningu – w dodatku dostępnych dla każdego. Niestety dużo energii poświęcamy na rzeczy, które nie do końca są nam niezbędne. Oprócz wątpliwości pt. “czy aby na pewno gadżety nie obniżają naszej treningowej produktywności” mam również obawy trochę bardziej romantycznej natury. Czy nadejdą czasy, gdy dojdziemy do etapu, kiedy wszystkie parametry wyświetlą nam się w okularkach i będziemy tylko maszynami do przepłynięcia odcinka w wyznaczony wcześniej sposób? Już teraz kolarze, od czasu popularyzacji pomiaru mocy, gapią się na wyścigach głównie w ekran na kierownicy. Świat dokoła się nie liczy, ważne są tylko waty, bo to one w ostatecznym rozrachunku zapewniają zwycięstwo. A gdzie w tym wszystkim radość ze ścigania? Jestem (może naiwnym) zwolennikiem teorii, że sport zaczął się wtedy, gdy dwoje ludzi stanęło po raz pierwszy obok siebie i któryś z nich powiedział: “kto pierwszy do tego drzewa”. Ścigali się dla samej frajdy, bez podtekstów i wsparcia technologii. Wiem, że radość ta wciąż jest obecna w większości z nas uprawiających sport, niezależnie od poziomu. I oby to się nigdy nie zmieniło. Napisane przez: Paweł Rurak Jeśli podobał Ci się wpis, zobacz też inne teksty poświęcone zbliżonym tematom: Keep it simple! Złota proporcja (Visited 46 times, 1 visits today)

Umiesz liczyć ? licz na siebie Twoje szczęście innych jebie . 6,916 likes. Założycielka - Zuuzu :)). Szukamy adminów ! ;33 Uds. się

Kursy, szkolenia, warsztaty, rekolekcje… Tylko po co Ci to? Nie szkoda czasu i pieniędzy? Przecież zamiast tego można wyjść ze znajomymi na imprezę, a za ”zaoszczędzone” pieniądze kupić nową bluzkę. Tak powiedziałaby Ci niejedna osoba… Tak często myśli tzw. współczesny świat… Te wszystkie wymienione działania robimy jednak „po coś”. Nie wierzysz? Przeczytaj! Na początek zacznę od siebie Czasu, jaki poświęciłam na udział w szkoleniach, warsztatach, czy kursach, nie zliczę – wiem to. Na potrzeby tego artykułu przekalkulowałam, ile było tego w ostatnim roku. 8 kursów, warsztaty z 4 dziedzin, 2 weekendy rekolekcyjne i 2-tygodniowe rekolekcje „w drodze”. Ok. 30 książek głównie związanych z moim zawodem, coachingiem, czy zarządzaniem. Dużo? Myślę, że ciągle za mało i dobę można by jeszcze rozciągnąć! KSM to organizacja, która pokazała mi, że ważna jest wiedza z wielu dziedzin, a tylko ciągły rozwój i wymaganie od siebie może zagwarantować sukces. Szkolenia, czy kursy, w których biorę udział, nie zawsze związane są z zawodem, który wykonuję. Co niby mają wspólnego z pracą dietetyka umiejętności liderskie, czy coachingowe? Otóż bardzo dużo! I jedno i drugie wymaga pracy z ludźmi, zarządzania zespołem, zrozumienia ludzkich uczuć i dobrej organizacji czasu. Tylko dzięki temu, że praktycznie kończąc jeden kurs, zaczynam kolejny, „nie wypadam z obiegu”. Jestem stale na bieżąco i nie zatrzymuje się tylko na jednym działaniu, co docenili pracodawcy, gdy ubiegałam się o moją aktualną pracę. Jakiś czas po rozmowie kwalifikacyjnej dowiedziałam się od szefa, że „znokautowałam” ok. 30 kandydatów ubiegających się o moje stanowisko przez to, że nie zatrzymałam się tylko na wiedzy ze studiów, ale pogłębiam ją i poszerzam przez kusy zawodowe, a także te niekoniecznie związane z moją branżą. Umiejętności, jakie zdobyłam podczas KSM-owych wyjazdów szkoleniowych oraz organizacji niezliczonej liczby akcji – przydają mi się każdego dnia. Dzięki temu, że w KSM praktycznie ciągle są jakieś szkolenia/warsztaty, czy to wewnętrzne, czy zewnętrzne – spróbowałam wielu dziedzin i odkryłam pasje, które mam nadzieję w przyszłości staną się i moją pracą (czy może być coś lepszego niż praca, która daje radość i satysfakcję?). Pierwsze – to prowadzenie szkoleń. Podczas nich czuję się jak przysłowiowa „ryba w wodzie”. Wiem jednak, że nie odkryłabym tego, że potrafię to robić i sprawia mi to frajdę, gdyby nie uczestnictwo w warsztatach, nagrywanie na kamerze własnych wypowiedzi, czy udzielanie się w mediach. A tego nie byłoby, gdyby nie KSM. Nie zawsze ten, kto wiele mówi, ma naprawdę coś do powiedzenia. Drugim „konikiem”, odkrytym dzięki szkoleniom, jest coaching. Tuziny przeczytanych książek i każdego miesiąca coraz bliżej tego, by związać z tym swoją przyszłość i połączyć z pracą dietetyka. Nie da się? Wszystko się da, trzeba tylko odpowiedzieć sobie na pytanie: dlaczego? fot. P. Kiliańczyk CO? JAK? DLACZEGO? Ostatnio czytałam książkę „Zaczynaj od dlaczego” Sineka Simona. Autor usilnie próbuje przekonać czytelnika, że robimy podstawowy błąd w życiu, zaczynając nasze działania od pytań: CO? i JAK?, a nie: DLACZEGO? I choć z pozoru może nie widać różnicy (przecież nikogo nie obchodzi, jak dochodzimy do celu, ważne, że jest osiągnięty), po zastanowieniu mogę się z nim zgodzić. Żyjemy szybko, łatwo, bez zobowiązań – taki model świata przedstawiają nam media i takich ludzi jest wiele wokół nas. Żyją oni, odpowiadając sobie na pytania: CO chcę osiągnąć?/mieć?/kupić? i JAK to najprościej zrobić, by nie za wiele się napracować? Jak zdobyć dobrze płatną pracę, co postawić na piedestale życia, by osiągnąć sukces? Zapominają jednak o jednej prostej sprawie – CO? i JAK? nie gwarantują nam sukcesu. Nawet, jeśli mamy dobrą pracę i ustawione życie, rodzinę, czy uczelnię, ciągle brakuje nam jednego – celu. Daje go właśnie opisywane przez autora DLACZEGO? Tylko wiedząc po co chcesz coś osiągnąć, jakie kursy, czy warsztaty są Ci potrzebne, by zostać np. lekarzem – jesteś zadowolony. Ludzie zadający sobie pytanie DLACZEGO? mają bowiem ideę i widzą świat szerzej niż inni. Po co to piszę? Tylko szaleńcy mają cel! Szkolenia, kursy, warsztaty, książki – generalnie szeroko pojęty rozwój osobisty – mają jeden cel. Jedno DLACZEGO. Osoby, które Cię do nich przekonują, czy je tworzą, to zawsze pewien rodzaj szaleńców „zafiksowanych” w jakimś temacie. Ludzi, którzy chcą nauczyć kogoś czegoś, co sami robią dobrze. Chcących naprawiać świat i dawać radość tym, co potrafią. I choć nie każda dziedzina jest dla wszystkich – warto szukać swojej drogi. Godziny spędzone przed komputerem, telewizorem, czy też na imprezie ze znajomymi – owszem, czasem ważne, lecz najczęściej przynoszą niewspółmierne korzyści. Tracimy czas, rozwijamy lenistwo, a efektywność i radość spadają. Mimo że wyjściem, czy kupnem kolejnej gry zaspokajamy CO? i JAK?, to DLACZEGO? pozostaje nietknięte… Może warto to zmienić? fot. A. Superczyńska Liczydło Jak napisałam w tytule – umiesz liczyć, licz na siebie! Być może w obecnej chwili wydaje Ci się, że wyszkolenie się na Zastępowego, czy Lidera to strata czasu, bo przecież wiedzy nie wykorzystasz nigdzie indziej niż w oddziale. Może zawsze marzyłeś o tym, by nauczyć się robić zdjęcia, ale szkoda Ci czasu na kurs fotograficzny, bo wolisz spędzić go przed komputerem. A co, jeśli gotowanie to Twoja pasja i poprzez minimalny wysiłek – czytanie książek, praktykę czy kursy kulinarne, mógłbyś zostać Kucharzem Roku i zdobyć prestiżowe wyróżnienie? Wielcy ludzie, których podziwiamy na co dzień – odkrywcy, mówcy, czy artyści – też musieli odkryć talent, jaki posiadają i szlifować go jak diament. Nikt (prócz Jezusa) nie urodził się GENIALNY i ze świetlaną wizją przyszłości. Tylko od Ciebie zależy, jak będzie wyglądało Twoje życie za 5, 10, czy 15 lat. Wolisz więc siedzieć i czekać na „gwiazdkę z nieba”, czy zakasać rękawy, zacząć działać i szukać swojej drogi życiowej/pasji/talentu – swojego życiowego DLACZEGO? Wybór należy do Ciebie! Może opowiesz mi o nim za jakiś czas, kiedy się spotkamy… Ja wiem jedno – naprawdę warto! Dietetyk. Zastępowa i Lider KSM Archidiecezji Poznańskiej, Z-ca Prezesa Zarządu Diecezjalnego KSM Archidiecezji Poznańskiej w latach 2012-2015, Z-ca Sekretarza Zarządu w latach 2011-2012, Lider Pro-life, koordynatorka poznańskiego Marszu dla Życia 2015, dawniej Prezes Oddziału KSM nr 88 w Górze ^{Umiesz liczyć, licz na siebie. twoje szczęscie innym jee. Przez BigGreenApple, Październik 14, 2010 w Diety. Polecane posty. BigGreenApple 0 BigGreenApple 0 Zarejestrowani; 0} Niedawno nasz najmłodszy synek dostał z zerówki opinię o gotowości szkolnej. Zastanowiło mnie, jak wiele razy pada tam słowo „samodzielny”. Do szkoły gotowy jest ktoś, kto umie sam zawiązać sobie sznurówki i zna nazwę stolicy Polski. Niedawno podzieliliście się w komentarzach poczuciem, że trudno jest prosić o pomoc. I myślę sobie, że może tak właśnie zapamiętaliśmy samodzielność odmienianą przez wszystkie przypadki. Może doszło do nieporozumienia bardzo wcześnie i zdolność zadbania o siebie wymieszała się ze „świętym spokojem”, który chcieli mieć rodzice i nauczyciele (i myśleli, że jedyną drogą do spokoju jest sytuacja, żeby dzieci niczego nie potrzebują). Potem to już nie wiadomo, co dobrze w życiu umieć zrobić samemu, a co da się spokojnie zrobić samemu, ale fajniej jest to zrobić z kimś innym. I w końcu – czego samemu zrobić się nie da za nic w świecie. Mówimy: „Umiesz liczyć, licz na siebie”. To ważne, liczyć na siebie. Ale czasem między słowami z tego zdania leje się gorycz. Że próbowaliśmy prosić i liczyć na innych, ale nic z tego nie wyszło. I tak bardzo bolało rozczarowanie, gdy pokazaliśmy własną potrzebę – i została niezaopiekowana, naga, samotna na oczach świata. Bywa też, że z uporem prosimy tam, skąd wiadomo, że nie przyjdzie żaden odzew, odtwarzając zbyt dobrze znany obraz kołatania do zamkniętych drzwi, stania pod ścianą, wrzucania wiaderka do pustej studni – by udowodnić sobie, że jednak jesteśmy godni miłości i uwagi. I utrwalamy znane ścieżki, bojąc się iść tam, gdzie będzie na nas czekać inne doświadczenie. Jeśli nauczyliśmy się, że nie wolno albo nie warto prosić o pomoc, zniechęcamy się po pierwszej próbie. I odwrotnie: gdy doświadczyliśmy, że można chcieć i po drugiej stronie w kosmosie istnieje jakiś odbiorca, nie stracimy ducha zbyt łatwo. I poprosimy tysiąc razy, a na pięćset próśb przyjdzie jakieś „tak”. Jeśli jednak pierwsze „nie” złamie nam serce, nigdy się nie dowiemy, ile tych „tak” czeka na nas we wszechświecie. Wiecie, że proszenie o pomoc to ewolucyjnie mega kompetencja i znak, że sobie radzimy w najlepszy z możliwych sposobów? Bądźcie dobrzy dla siebie <3 Małgosia PS. Przysypała mnie po świętach praca i przycichłam, ale już daję Wam znać, że w piątek 6 maja zapraszam Was serdecznie na Wyspę Mocy przy Bartla we Wrocławiu na „Krąg Empatii”, z którego dochód zostanie przeznaczony na pomoc Ukrainie [zapisy TU – KLIK], 11 maja na warsztat stacjonarny o emocjach dzieci [TU – KLIK], 18 maja – o odporności psychicznej (zapisy w przygotowaniu), a 25 maja zacznie się kurs online „Jak pomagać dzieciom radzić sobie z emocjami” [TU – KLIK]. <3 Fot. Christian Bowen / Unsplash Umiesz liczyć? licz na siebie., Wrocław (Wroclaw, Poland). 3,172 likes. "Umiesz liczyć? Licz na siebie! Innych twoje szczęście jebie!" ^{PRO Lech Wałęsa, b. prezydent RP Tak. W ogóle należy liczyć na siebie, a potem być może ktoś się dosiądzie albo nie. Dosiądzie się i oskubie, rzadziej pomoże. Tak się składa, że palec nie boli solidarnie. Komuś np. coś doskwiera, a mnie nie. Jeden nie skończył nawet podstawówki, a drugi był na uniwersytecie, więc trzeba liczyć na siebie. Chyba że ktoś liczy akurat na ciebie. Jak się zachowasz? To zależy od wielu rzeczy, np. wychowania. KONTRA Ks. Arkadiusz Nowak, pełnomocnik ministra zdrowia ds. AIDS i narkomanii, laureat Busoli „Przeglądu” Nie zgadzam się. Nigdy nie wątpiłem w naszą ofiarność, skłonność do pomocy i działań charytatywnych. Tu nie jesteśmy wcale słabi, wręcz przeciwnie. Jest wiele przykładów, że Polacy potrafią okazywać wielkie serce i bezinteresowną pomoc. Możemy chwalić się tym wśród innych nacji. Powiedzenie „Licz na siebie” zaprzeczałoby takiej pozytywnej opinii o nas.}

75 views, 9 likes, 1 loves, 0 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from Hockiklocki: Umiesz liczyćlicz na siebie ;) takie przysłowie chyba przyświeca politykom w projektowaniu Tarczy

dać Ci wolną rękę, choć naprawdę na łańcuchu, gdzieś w Polsce pięknej, bez żadnej opcji ruchu. Ja mam szczęście, ludzi, którzy mnie kochają, ogarnę się sam, lub zajebie się starając! ref : A ja mam własny sposób na życie, bo ja sam zawistnych ludzi widzę, więc ja sam, na siebie liczę, a mianowicie w słowa na bicie.