Teledu, śmierdziel jawajski ( Mydaus javanensis ) ( Desmarest,1820 ) - drapieżnik z rodziny skunksowatych ( Mephitidae ).Synonim Mephitis javanensis. Występuje w Azji Południowo-Wschodniej ( Indonezja - Jawa, Sumatra, Archipelag Riau, wyspa Natuna, Kalimantan na Borneo, wschodnia Malezja - Sabah i Sarawak na Borneo ).
Wilk ma wiele tajemnic. Od wieków żyje w konflikcie z ludźmi i ukrywa się przed nimi. Czy to, co wiemy o wilku z mitów i bajek, odpowiada rzeczywistości? Dowiedz się, jaki naprawdę jest wilk. Wilk: relacje z ludźmi Wilk szary (łac. canis lupus) to drapieżnik z rodziny psowatych, prawdopodobnie jeden z najbardziej rozpoznawalnych drapieżników świata, a to za sprawą wielowiekowych i z reguły napiętych relacji wilków z ludźmi. Wilki budzą respekt swą siłą, odwagą i nieustępliwością. Polują w grupach, zwanych watahami, a ich zbiorowe wycie od wieków mrozi serca ludzi zmuszonych do podróży przez leśne ostępy. W rzeczywistości wilki nie są jednak takie straszne, jak się je maluje – od 2000 r. odnotowano 20 przypadków, w których wilk zabił człowieka, a więc na całym świecie przypada średnio jeden taki przypadek na rok. Wilki zazwyczaj boją się ludzi i unikają ich, a atakują tylko w desperacji, osaczone lub zmuszone głodem. Wilki i psy domowe są ze sobą ściśle spokrewnione. Psy domowe wywodzą się najpewniej od wilków, udomowionych w Azji ok. 15-8 tys. lat temu. Potrzeba odganiania wilczych watah od stad bydła dała z kolei początek wielu rasom silnych i odważnych psów pasterskich. Wilki i psy mogą się nawet krzyżować, co ludzie wykorzystali, tworząc rasy psów o wszystkich cechach wilków, np. wilczaka chechosłowackiego – krzyżówkę wilka i owczarka niemieckiego. O wilkach dowiadują się już dzieci z bajek, zwierzęta te pełnią istotną rolę w mitologii i folklorze niemal każdego zakątka świata. Starożytni słowiańscy guślarze używali w obrzędach wilczych skór i amuletów z zębów wilka, mających zapewnić im siłę i zręczność tych zwierząt. Obawiano się też powszechnie klątwy wilkołactwa. W mitologii nordyckiej kolosalny wilk, złowrogi Fenrir, jest synem Lokiego, który stale zagraża ludzkości. W Chinach wierzono, że zaćmienie słońca zachodzi wtedy, gdy gwiazdę połyka łapczywie niebiański wilk. Z kolei Rzymianie raczej sympatyzowali z wilkami, które przecież wykarmiły Romulusa i Remusa. Jak wygląda wilk? Wilk budową przypomina dużego psa typu szpic. Dorasta do 180 cm długości, przy czym 50 cm z tego przypada na ogon. Wilk osiąga do 90 cm wysokości w kłębie i może ważyć nawet 75 kg, ale z reguł jest sporo mniejszy. Basiory (samce) są widocznie większe od wader (samic). Wilk ma kształtną głowę, kufę z dość łagodnym stopem, trójkątne, spiczaste uszy. Ma muskularne ciało, kończyny skierowane łapami na zewnątrz, pierś dość wysoką i wąską. Futro wilka składa się z dwóch warstw, zapewniając zwierzęciu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią. Ma kolor popielaty. Wilk: obszar występowania Wilk szary dzieli się na ponad dziesięć podgatunków, zamieszkujących różne obszary Ziemi i dostosowanych do życia w różnych biotopach. Współcześnie wilki żyją przed wszystkim w Północnej Ameryce (Kanada, Alaska, nawet Grenlandia, gdzie żyje wilk polarny), a także w Eurazji, zwłaszcza w azjatyckiej części Rosji. Wilk południowoazjatycki poluje na pustyniach Azji Mniejszej i Iranu, zaś wilka arabskiego spotkać można aż w Jemenie i Omanie. W Europie wilki rożnych podgatunków, ale głównie euroazjatyckie, żyją głównie na wschodzie, na Białorusi, Ukrainie i w Polsce. Wilki pojawiają się także w górach Bałkanów, w Apeninach, Pirenejach, na Półwyspie Iberyjskim. W Polsce wilki spotkać można blisko wschodniej granicy, w Karpatach i na Pojezierzu Mazurskim. Polska populacja wilków liczy między 1500 a 2500 osobników. Wilk: biotop Różne podgatunki wilka zamieszkują różne biotopy, od lasów, przez góry, po niziny, zarówno żyzne jak i pustynne, a nawet bagna. Wilk pod ochroną Wilki szary nie jest uważany przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) za gatunek zagrożony wyginięciem. Nadano mu symbol LC – ang. „least concern” - oznaczający gatunki najmniejszej troski. Wynika to z dużej różnorodności podgatunków wilka, zamieszkujących rozległe obszary globu. Trzeba jednak dodać, że wilki nigdzie nie są przesadnie liczne. Na ogromnych terenach Kanady żyje raptem ok. 50 tys. wilków, w Rosji 30 tys., w Europie ok. 10 tys. Mimo to populacja wilków w wielu krajach rozwiniętych, zwłaszcza w Europie i Ameryce, gwałtownie maleje. Większość tych drapieżników została wytępiona już w minionych stuleciach, w Europie jeszcze w średniowieczu, ponieważ stanowiły realne zagrożenie dla ludzi i zwierząt hodowlanych. Dziś w wielu krajach podejmuje się działania mające na celu reintrodukowanie różnych podgatunków wilków na ich dawnym terenie występowania. W Polsce wilk objęty jest ścisłą ochroną gatunkową. Oznacza to, że bez zgody Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska nie można w żaden sposób ingerować w życie tych zwierząt. Nory wilków są od kwietnia do lipca objęte ochroną strefową – nie wolno zbliżać się do nich na mniej niż 500 m. Wilk: tryb życia Wilki uaktywniają się zazwyczaj o świcie i o zmierzchu. Razem wędrują po swym terytorium w poszukiwaniu ofiar. Potrafią jednego dnia pokonać nawet 160 km. Poruszają się z prędkością ok. 8 km/h, ale mogą przyspieszyć nawet do 60 km/h na krótkich dystansach. Wilki chodzą jeden za drugim (tzw. sznurowanie), przez co cała wataha pozostawia tylko jeden ślad. Wilk: zachowania społeczne Wilki prowadzą życie zbiorowe. Żyją w watahach, które mogą liczyć nawet do 20 osobników, choć najczęściej są dużo mniejsze, złożone tylko z pary rodziców, ich młodych i ewentualnie kilku odchowanych młodych wilków z poprzedniego miotu. W wilczych watahach obowiązuje ścisła hierarchia. Dominująca para wyznacza kierunek marszu, pierwsza je i jako jedyna kopuluje. Pozycję wilka w hierarchii watahy można ustalić, obserwując kolejność, w jakiej jest dopuszczany do pożywienia. Każdy wilk pełni też nieco inną rolę w watasze, np. jedne zajmują się tropieniem, inne ostrzegają przed niebezpieczeństwem, jeszcze inne mają pilnować młodych. Wataha wilków zajmuje określone terytorium, które mieć powierzchnię nawet do 300 km kwadratowych. Im uboższe w pożywienie jest środowisko wilków, tym większe terytorium zmuszone są patrolować w poszukiwaniu zdobyczy. Z reguły gdzieś wewnątrz terytorium znajduje się dobrze ukryte legowisko wilków, w którym samica alfa rodzi wilczęta. Wilki porozumiewają się ze sobą za pomocą złożonego systemu sygnałów, które mogą mieć formę szerokiej gamy dźwięków, pozycji ciała, feromonów i znaczenia terenu odchodami. Wilki popiskują podczas zabawy, grożą warczeniem, ostrzegają szczekaniem. Wycie wilków może oznaczać triumfalne zakończenie polowania, pokaz siły i liczebności stada lub po prostu informację o wzajemnym położeniu zwierząt. Dominację wilk wyraża przez podniesiony ogon i nastroszone uszy, a uległość – przez kładzenie uszu po sobie, chowanie ogona między nogami, kładzenie się na ziemi i wystawianie brzucha. Dominujący wilk ociera się o pozostałych członków swego stada, dzięki czemu cała wataha nabiera konkretnego zapachu. Znaczniki zapachowe – kał i mocz – zostawiane na granicach terytorium, służą zarówno ostrzeżeniu obcych wilków przed wtargnięciem, jak i informowaniu członków watahy o tym, kiedy ostatnio stado było w danym miejscu. Jak poluje wilk? Wilki najczęściej polują zbiorowo. Wataha współpracuje ze sobą, tropiąc, a potem zaganiając ofiary, aż strach i zmęczenie osłabi je istotnie i umożliwi przypuszczenie ostatecznego ataku. Wilki atakują z reguły zwierzęta osamotnione, widocznie słabe i chore. Bardzo rzadko decydują się na atak np. na zdrowego i silnego jelenia, który w większości przypadków wyrywa się z zasadzki i ucieka. Na co poluje wilk? Wilk najczęściej żywi się średnimi i dużymi ssakami, takimi jak sarny, jelenie i dziki, ale nie gardzi też mniejszą zdobyczą (np. borsukami, zającami, ptakami), a nawet padliną, jeśli dokuczy mu głód. Lubi ryby, czasem też dobija owocami. Wilki tylko w ostateczności zakradają się do ludzkich gospodarstw i porywają zwierzęta hodowlane. Z zasady trzymają się z dala od ludzi i tylko na przednówku, wygłodzone i zdesperowane, odważają się podchodzić bliżej ludzkich siedzib. Dorosły wilk zjada ok. 1,3 kg mięsa dziennie. Pożera ofiary wraz ze skórą i kośćmi, które także są dla niego cenne i nie stanowią problemu dla mocnych szczęk i dużego żołądka zwierzęcia. Jak rozmnaża się wilk? Ruja u wilków przypada na początek wiosny. Tylko dominująca para w watasze może się rozmnażać. Wadera nosi ciążę ok. 65 dni, po czym rodzi w osłoniętym legowisku do 7 ślepych szczeniąt. Młode wilki otwierają oczy po ok. 14 dniach od narodzin. Żywią się najpierw mlekiem matki, którą w tym czasie karmi samiec. Potem karmienie szczeniąt staje się zadaniem całej watahy, której członkowie przynoszą młodym wstępnie przeżute i nadtrawione kąski, by wilczęta nauczyły się jeść mięso. Z czasem wilczęta ruszają na pierwsze polowanie pod okiem rodziców. Dojrzałość płciową wilk osiąga po ok. 2 latach życia. Dorosłe już basiory bywają często odganiane ze stada przez samca alfa, by nie mogły zagrozić jego pozycji. Zdrowy wilk W wieku ok. 10 lat zęby wilka zaczynają się ścierać, co utrudnia mu pożywianie się i tym samym wyznacza początek słabnięcia i wilczej starości. W naturze wilki dożyć mogą 16 lat, nieco dłużej w niewoli. Czy wilk nadaje się na zwierzątko domowe? Ponieważ wilki znajdują się w Polsce pod ścisłą ochroną gatunkową, nie można ich posiadać. Można jednak mieć psa, który jest właściwie udomowionym wilkiem. Entuzjaści nieokiełznanej wilczej natury mogą sprawić sobie np. wilczaka czechosłowackiego, który pod niemal każdym względem przypomina wilka. Jest jednak przez to trudny do ułożenia i może być niebezpieczny dla niedoświadczonych przewodników. Prosta, ale wciągająca gra WOW Guru to rodzaj gry, w której wszyscy prędzej czy później potrzebują dodatkowej pomocy, ponieważ w miarę przechodzenia prostych poziomów nowe stają się coraz trudniejsze. Dlatego ta strona jest stworzona z myślą o udzieleniu pomocy w WOW Guru Drapieżnik z rodziny psów; lis pustynny odpowiedziach.Świat zwierzęcy Tatr w porównaniu z dość jednolitą fauną Polski nizinnej wyróżnia się sporą odrębnością. Charakterystyczne warunki pozwalają w wyższych partiach gór na egzystencje tylko niektórych gatunków. W piętrach reglowych powszechnie występują gatunki zwierząt, które można spotkać w innych rejonach Polski. Poniżej przedstawiamy niektóre ze zwierząt tu brunatny (Ursus arctos)Niedźwiedzie to największe i najgroźniejsze zwierzęta żyjące w Tatrach. Osiągają wysokość 125-135 cm w kłębie, natomiast długość ich ciała wynosi 170-250 cm, a waga największych osobników przekracza 200 kg. Średnia masa dorosłego karpackiego niedźwiedzia to ok. 180 kg, a samicy-150 kg. Zwierzę tak charakterystyczne, że nie można pomylić z żadnym innym ssakiem europejskim. Niedźwiedź na wolności może żyć przeszło 30 lat, a w niewoli pond 40 niedźwiedzia brunatnego jest zazwyczaj ciemnobrązowa, ale zdarzają się niedźwiedzie o sierści ciemniejszej lub przeciwnie-brązowo jasne. Bez problemu poruszają się nawet w trudniejszym górskim terenie. Pomimo ogromnych rozmiarów niedźwiedź świetnie się wspina i potrafi szybko biegać a na krótkich dystansach nawet do 50 km/ drapieżnik ma bardzo dobry słuch i świetny węch, ale słaby wzrok. Nos informuje niedźwiedzia o zakopanych kozicach w lawinie, jak również o obecności ludzi znacznie częściej, niż sam jest widziany. Jego duże kły potrafią rozrywać tkanki mięśniowe, a trzonowce rozcierają pokarm. Pazury przednie dochodzą do długości 7 cm. Podstawę ich pożywienia stanowią rośliny, ale niedźwiedzie żerują również na owadach i padlinie, regularnie też niedźwiedzie zapadają w sen w przygotowanej przez siebie gawrze. W ciągu zimy niedźwiedź traci jedną trzecią masy swojego ciała, na wiosnę głód zmusza go do szukania pożywienia dniem i nocą. W styczniu lub lutym w niedźwiedziej gawrze przychodzą na świat dwa, lub trzy słabe i ślepe niedźwiadki. Ważą wtedy zaledwie około pół kilograma, ale wiosną, kiedy opuszczają z matką gawrę, osiągają wagę do 10 kg. Wielkie zachodniokarpackie lasy były od niepamiętnych czasów schronieniem niedźwiedzia brunatnego. Na niedźwiedzia można natknąć się podczas wycieczki wędrując tatrzańskimi szlakami, dobrze wiedzieć jak się zachować w przypadku takiego spotkania. Ten duży drapieżnik często wchodzi w konflikt z człowiekiem i powoduje szkody na pastwiskach. Niedźwiedź potrzebuje dużych przestrzeni do życia. Populacja tatrzańskich niedźwiedzi to około 50-60 tatrzańska (Rupicapra rupicapra tatrica)Kozice osiągają wysokość 80-90 cm w kłębie, a długość ich ciała od czubka nosa do ogona to 120-140 cm. Ciężar ciała wynosi około 30 kg, samiec jest zawsze cięższy od samicy. Swoim kształtem oraz wielkością jest podobna do kozy nazywane hakami, puste wewnątrz — mają zarówno samice, jak i samce. Ciało kozicy pokrywa dwuwarstwowa okrywa włosowa. W zimie suknia kozic przybiera barwę smolistoczarna, a w lecie płoworudą. Capy i kozy nie różnią się szczególnie pod względem występują głównie w piętrze kosodrzewiny, latem przenosząc się na wyżej położone hale i granie górskie aż po najwyższe szczyty tatrzańskie. Natomiast zimą schodzą do górnej części piętra regla górnego. Latem żywią się trawami i ziołami, zimą zgryzają pędy drzew, porosty oraz igły i korę kosówki. Kozice są zwierzętami otwartych przestrzeni, tylko w czasie najsroższych zim szukają schronienia pod osłoną kosodrzewiny, a czasem schodzą nawet niżej, w regle, i tu czekają, aż uspokoją się zamiecie śnieżne. Przyroda wyposażyła te wspaniałe zwierzęta doskonałe zimowe okrycie, szorstką sierść podbitą włosem jaśniejszym, wełnistym, zapewniającym kozica doskonałą izolację ciała i zabezpieczająca przed ogromnymi różnicami temperatur między dniem i żyją w stadach zwanymi kierdlami, składają się one z samic i młodych koźląt, dorosłe samce przebywają samotnie. Kierdel prowadzony jest przez najbardziej doświadczoną kozę — samicę. Doświadczenie przewodniczki ma wielkie znaczenie dla stada. Kozicą grożą rozmaite niebezpieczeństwa, nie tylko trudny, skalny teren, ale także polujące na nie drapieżniki — w szczególności ryś i zwierzęta przyjmują charakterystyczne pozy. Tupiąc i wydając świst, ostrzegają resztę kierdla o niebezpieczeństwie. Siedlisko kozicy tworzą dwa niezbędne składniki: hale, czyli górskie łąki będące główną bazą pożywienia zwierząt, oraz strome, skaliste turnie — obszar, gdzie kozice znajdują spokój, ochronę przed wrogami, silnym wiatrem, opadami śniegu czy deszczu. Niestety zimą zdarza się, że spłoszone przez ludzi kozice uciekają w teren zagrożony lawinami i giną w zwałach kozic (ruja) przypadają na koniec jesieni, wtedy to capy toczą nieustające walki o gotowe do rozrodu samice. Początek rui jest demonstracja siły i czujności samców dążących do zapanowania nad kierdlem. Arena pojedynków samców bywają nieraz całe doliny z przyległymi zboczami. Ciąża trawa 25-27 tygodni, młode koźlęta rodzą się na wiosnę. Koźlę zaraz po porodzie podąża za matką i pozostaje pod jej opieką aż do narodzin kolejnego potomstwa. Już po tygodniu koźlątko, przebywa w stadzie kozic z młodymi osobnikami, porusza się pewnie nawet po stromych skałach, szuka pożywienia, uczy się poznawać otoczenie i jego zagrożenia. Młode koźle jest ściśle zależne od matki przez cały rok, wydłużają się tylko stopniowo okresy między do życia na wysokościach i do wysiłku, są duże płuca i serce oraz znaczna ilość czerwonych ciałek krwi. Aby sprostać ekstremalnie trudnym warunkom życia, kozice odznaczają się szczególną budową nóg. Ich umięśnienie jest bardzo silne, a stawy są odpowiednio mocne. Połączenia stawowe mają ogromne niespotykane u innych ssaków możliwości ruchu. Odpowiednio ukształtowane racice pomagają kozicy poruszać się nawet w najtrudniejszym skalnym terenie. Racice zaopatrzone są w specjalny fałd skóry tzw. poduszkę, który przywiera się do podłoża i działa jak terenie kozice można zaobserwować poprzez cały rok, zarówno w Tatrach Zachodnich, jak i Wysokich. Dwa razy do roku organizowane są tzw. dni liczenia kozic. Świstak (Marmota marmota)Długość ciała świstaka, największego tatrzańskiego gryzonia wynosi 40-50 cm (bez ogona), ogon mierzy 15-20 cm. Dzięki krępej, stożkowatej sylwetce nie można go w zasadzie pomylić z żadnym innym ssakiem europejskim. Futro może mieć kolor od ciemnoszarego do jasnobrązowego lub rudawego, jest dostosowane kolorystycznie do skalistego otoczenia, co dodatkowo zapewnia bezpieczeństwo gryzoniowi. Charakterystyczne u świstaka są zęby, zewnętrzna strona siekaczy brązowa lub brązowo-żółta, u młodych osobników żyją w grupach rodzinnych na trawiastych obszarach powyżej górnej granicy lasu i na halach. Są to zwierzęta dzienne i możliwość dziennej aktywności wykorzystują maksymalnie — o wschodzie słońca opuszcza podziemne mieszkanie, aby się najeść, przewietrzyć i pobaraszkować w towarzystwie innych świstaków. Świstaki zamieszkują w wykopanych przez siebie norach, sięgających do 1 m głębokości. Nora poza komorą mieszkalna posiada również dość długi, ślepo zakończony korytarz używany jako toaleta. Ze względu na swoją niezwykłą czujność świstaki na swe ostoje wybierają miejsca, z których mogą bezpiecznie obserwować okolice. Jako punkt służy przeważnie duży głaz. Gdy dostrzegą niebezpieczeństwo, podnoszą alarm, ostrzegając pozostałe osobniki charakterystycznym głośnym gwizdaniem. Donośny, ostry gwizd, którym świstaki ogłaszają zagrożenie swoim współplemieńcom, a także i innym sąsiadom, np. kozicom pasącym się w roślinożerne zwierzęta żywią się roślinami, głównie świeżymi pędami, kwiatami, bylinami, kłącza, bulwami, pąkami traw i ziół oraz nasionami. Prawie 90% swojego życia, świstaki spędzają w sen trwa u nich 6-7 miesięcy, od końca września lub początku października do drugiej połowy kwietnia. Świstaki zwykle nie śpią pojedynczo, lecz gromadnie, ciasno ułożone obok siebie. Gdy obudzą się, ważą aż 2/3 mniej, niż gdy kładły się do spać. Na wiosnę świstaki bardzo dużo jedzą i szybko odzyskują dawny kształt. Po obudzeniu i zakończeniu snu zimowego świstaki przystępują do godów. Po upływie około 5 tygodni na świat przychodzi do siedmiu ślepych i nagich młodych. Po czterech tygodniach młode świstaki wychodzą z na terenie Tatrzańskiego Paku Narodowego możemy spotkać w wyższych partiach Tatr Zachodnich oraz Wysokich. Ze względu na jego płochliwość wypatrzeć tego gryzonia nie jest łatwo. Ochrona populacji świstaka w tatrach ma ogromne znaczenie, jest to bowiem odrębny podgatunek: świstak tatrzański (Marmota marmota latirostris) różniący się wyglądem od świstaka szlachetny (Cervus elaphus)Samiec jelenia (byk) osiąga wagę około 150-200 kg natomiast samica (łania) waży 80-120 kg. Poza cętkami występującymi u młodych (cieląt) suknia jelenia jest jednobarwna. Szata zimowa jest szarobrązowa, letnia czerwonawobrązowa. Byki mają poroże, które zrzucane jest w zimie, a zaczyna odrastać na wiosnę. Niekiedy osiąga ono imponujące spędzają dzień najczęściej ukryte w gęstwinie, a na żerowanie wyruszają wieczorem. Przez większą część roku jelenie żyją w grupach, zwanych chmarami — osobno łanie z młodymi, osobno młode samce. Pomimo dużych rozmiarów i sporej masy ciała jelenie są bardzo ruchliwe i zwinne. Niezwykła zdolność przystosowania się do otoczenia pomaga jeleniom reagować na wpływ cywilizacji, a z drugiej strony znosić trudne warunki życia w wysokich górach. Jelenie chętnie przebywają w pobliżu niewielkich mokradeł i błota. Często korzystają z błotnych kąpieli, które, zwłaszcza latem, są ważnym zabiegiem higienicznym niszczącym nieprzyjemne i dokuczliwe pasożyty byki żyją samotnie, w czerwcu żerują intensywnie, by przygotować się do rykowiska, czyli okresu godów. Przypada ono na wrzesień i pierwszą połowę października. Można wtedy usłyszeć charakterystyczne porykiwania, które często mylone są z odgłosami niedźwiedzia. W tym czasie byki starają się odstraszyć rywala — rycząc, demonstrują swoją siłę. Gdy to nie wystarczy, dochodzi do walk pomiędzy samcami. W okresie rykowiska byki próbują zgromadzić jak największy harem łań. Po tych miłosnych zabiegach na wiosnę po 33-34 tygodniach ciąży rodzą się młode jelonki. Przeważnie jest to jeden cielak, chociaż zdarzają się nawet europejski jest najliczniejszym spośród gatunków zwierząt kopytnych występujących w Karpatach zachodnich. Jelenie są roślinożerne, ich liczebność — oceniana w polskiej części Tatr na 200 osobników — regulowana jest głównie przez głowy i tułowia lisa wynosi 60-90 cm, ogona 35-40 cm. Przeciętna waga to 7 kg. Dzięki charakterystycznemu wyglądowi właściwie nie da się go pomylić z innym ssakiem. Lis europejski ma charakterystyczną rudą barwę sierści. Ten samotnik jest aktywny o zmierzchu i nocą, potrafi biegać szybko i wytrwale. Zamieszkuje ziemną norę, którą zakłada zwykle w ciepłym, nasłonecznionym u lisów ma miejsce w połowie zimy. Po ciąży trwającej 50-52 dni samica rodzi 3-5 młodych. Młode liski są wielkości kreta, a masa ich wynosi 80-150 g. Lis nie pogardzi praktycznie niczym, co nadaje się do zjedzenia. Jego pożywienie stanowią gryzonie, zające, pisklęta, jaja ptaków, owoce, zjada padlinę, dzięki czemu odgrywa ważną rolę sanitariusza. Jego jadłospis uzupełniają dżdżownice, pędraki i lawy rudy drapieżnik jest istotnym gatunkiem w poprawnym funkcjonowaniu tatrzańskiej fauny. Lisa często można spotkać w pobliżu szlaków oraz schronisk, gdzie szuka łatwego pożywienia. Liczebność lisów na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego nie została nigdy dokładnie ustalona. Ich liczbę ocenia się od kilkudziesięciu do stu osobników tego ciała wilka (bez ogona) wynosi od 97 do 140 cm a waga 27 do 70 kg. Barwa sierści jest przeważnie szara, sierść zimą jest znacznie gęstsza niż latem. Jest to największy drapieżnik z rodziny psowatych, sylwetką i wzrostem bardzo go przypomina owczarek niemiecki. Jedną z cech rozpoznawczych wilka jest niezbyt długi, puszysty, zawsze prosty i opuszczony jest zwierzęciem o ogromnej żywotności i ruchliwości, natura obdarzyła go prężny ciałem oraz doskonale wykształconymi zmysłami: wzroku, węchu i słuchu. Wilk jest zwierzęciem bardzo bystrym i inteligentnym, a przy tym — towarzyskim. Zwierzęta te żyją w grupach rodzinnych zwanych watahami, gdzie samce podporządkowane są dominującemu samcowi (basior), a samice dominującej samicy (wadera). Rozmnażanie w danej grupie jest zastrzeżone dla dominującej pożywienia wilków stanowią jelenie. Polują one również na sarny, zające, owce. Wilki spełniają w przyrodzie ważną rolę naturalnego selekcjonera zwierzyny, łowiąc przede wszystkim osobniki chore i mniej odporne. Polując w grupie, robią to w sposób zorganizowany. Podczas pościgu za ofiarą, osiągają prędkość 55-70 km/godzin. Poszukując ofiar, przemierzają niekiedy 20-30 km w ciągu doby. Wilk potrafi gonić ofiarę godzinami, utrzymując wysoka średnią prędkość biegu. W polowaniu pomaga wilkom znakomity węch. W czasie polowania poszczególni członkowie stada współdziałają ze sobą, ścigając wytrwale ofiarę lub po rozdzieleniu na mniejsze grupy osaczają ją. Zdobycz dzielona jest między wszystkich członków watahy odpowiednio do ich pozycji w godowy u wilków przypada na luty i marzec, ciąża trwa dwa miesiące a na przełomie marca i kwietnia przychodzą na świat młode. Wilki poruszają się zazwyczaj po linii prostej. Przemieszczając się, stado pozostawia zwykle, jeden trop, gdyż poszczególne osobniki stawiają łapy w śladach przewodnika Tatrach środowiskiem wilka są ciche niedostępne lasy, gdzie wilczyca może znaleźć spokój w okresie wychowywania szczeniąt. W tatrzańskich lasach drapieżnik był dość liczny jeszcze w XIX wieku, ale bezlitośnie tępienie tych zwierząt, spowodowało, że zniknęły z tych terenów na pewien czas zupełnie. Ponownie pojawił się po zakończeniu wojny. Obecnie liczebność wilków na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego ulega silnym wahaniom związanych z dostępnością pokarmu i migracjami. Od kilku lat występuje tu do kilkunastu przedstawicieli tego gatunku, żyjących w 1-3 drapieżnik wielkością przypomina dużego psa. Długość głowy i tułowia 80-105 cm ogon cm. Waga rysi występujących w Karpatach wnosi przeciętnie 25 kg masy ciała. Samce są przeważnie o ok. 15% cięższe niż samice. Znamienną cechą tych kotów są długie nogi. Sierść rysia jest gęsta, okryta długimi 5-7 cm długości włosami. Barwa sierści jest zmienna, od żółtawej do rdzawoszarej z ciemnymi cętkami i pręgami na ogonie. Cętki są latem bardziej wyraźne niż zimą. Charakterystyczny w wyglądzie tego kota jest jego krótki ogon i pędzelki czarnych włosów na końcach uszu. Ryś ma doskonały słuch, ale i wzrok równie dobry, nazywany jest nawet ostrowidzem. Najkorzystniejsze warunki bytowania znajduje ryś w lasach rosnących w górach, ale czasami poluje także na kozice wśród turni oraz świstaki na halach. Jego ulubioną zdobyczą są sarny. Nie pogardzi również gryzoniami oraz płazami. Ten dziki kot prowadzi samotny, koczowniczy tryb życia, jest aktywny przeważnie nocą. Zajmują rozległe terytoria łowieckie, od 20 do 80 km2. Drapieżnik najczęściej czyha na zdobycz nieruchomo, poluje z zasadzki, a nadzwyczajna szybkość i zręczność czynią go niezwykle skutecznym łowca. W ciągu jednej nocy ryś może pokonać ponad 20 km. Jak każdy kot, ryś chętnie wygrzewa się na słońcu, ale najedzony odpoczywa w dogodnej kryjówce — niszy, jamie lub zbitym pełni funkcję sanitariusza w tatrzańskiej przyrodzie, łowiąc zwierzęta stare, osłabione i nie w pełni na przełomie lutego i marca, rozpoczyna się okres godowy u rysiów. Można wtedy usłyszeć głośne, głębokie głosy, wydawane przez te raczej milczące zwierzęta. Po ciąży trwającej 67-74 dni w specjalnym legowisku na świat przychodzi 1-4 ślepych młodych dawnych czasach ryś był dość liczny, ale w XIX stuleciu na obszarze Tatr został całkowicie wytępiony. Pojawił się znowu dopiero po założeniu Tatrzańskiego Parku Narodowego. Liczebność rysi na terenie Parku jest trudna do oszacowania, najprawdopodobniej jest to liczba (Capreolus capreolus)Należy do zwierząt średniej wielkości, jest mniejsza i delikatniejsza od swych krewniaków jeleni. Długość ciała 95-140 cm, ogon bardzo krótki, tylko kilka centymetrów długości. Samiec sarny zwany jest rogaczem lub kozłem, masa wagi ciał 25-30 przez myśliwych nazywana kozą waży ok. 10% mniej. Samce mają krótkie poroże nazywane parostkami, które osiąga najwyżej 20-25 centymetrów długości. Wyrastają one z wyrostków kości czołowej i nie zakrzywiają się do tyłu jak u zasiedla różnorodne środowiska, ale najlepiej czuje się w lasach liściastych zapewniającym odpowiednie kryjówki. Można je również często spotkać na otwartej przestrzeni np. łąki śródleśne. W Tatrach zachodnich sarny docierają do wysokości 1100 m. Najczęściej przebywają tu na terenach, gdzie las został powalony przez wiatry halne, wśród wykrotów znajdują sporo pożywienia — różne traw, byliny, owoce leśne, liście drzew. Na terenie sarny występują od regla dolnego po piętro kosodrzewiny. Sarny jedynie zimą tworzą niewielkie stada, nazywane rudlami. Wybierają ciepłe, nasłonecznione stoki, gdzie mają większe szanse na znalezienie pożywienia. Samce (kozły) również żyją samotnie i już od wiosny toczą miedzy sobą walki o najlepsze sarny odbywa się w czerwcu. Po pokryciu kozy rozwój zarodka zatrzymuje się i wznawia się dopiero po okresie zimowym. Na wiosnę w maju każda koza zajmuje swoją indywidualną ostoję, gdzie na świat przychodzą młode,1-2 koźlęta. Młode w pierwszych dniach swojego życia ssie tylko mleko matki. Są one ukryte wśród traw na łące lub pod osłoną gęstych krzewów. W momencie zagrożenia koza szybko się oddala, a młode nieruchomieją i przytulone do ziemi, zamaskowane roślinnością, przeczekują niebezpieczeństwo. Charakterystycznym głosem podobnym do szczekania psa, sarny sygnalizują niebezpieczeństwo. Głos kozła jest głębszy niż wydawany przez jego leśna (Marte martes)Drapieżnik występujący licznie na terenie całej Polski. Długość głowy i tułowia 43-51 cm; samce są nieznacznie większe od samic, waga ciała do 1,8 kg. Łasice posiadają długi puszysty ogon 20-26 cm. Futro jest koloru brązowego, podgardle i pierś zręczny drapieżnik świetnie się wspina. W koronach drzew potrafi wykonywać skoki nawet do 4 metrów. Kuna jest aktywna w dzień oraz w nocy, w polowaniu pomaga jej znakomity węch. Jej pożywienie stanowią wiewiórki, drobne ssaki, niewielkie ptaki, pisklęta i jaja oraz jagody, owoce i większe owady. Odpoczywając, chowa się w dziuplach oraz większych gniazdach godowy u kun przypada na środek lata, ale ciąża jest przedłużona i młode kuny rodzą się dopiero na wiosnę następnego leśna w Tatrach zamieszkuje lasy regla dolnego i górnego, czasem zachodzi również w pietra hal i turni. To bardzo ruchliwe zwierzę bardzo trudno zaobserwować. W kuna jest dość licznie występującym zwierzęciem, swoją ilością nieco ustępuje (Mustela erminea)Prawdopodobnie najliczniejszy ssak drapieżny w Tatrach. Długość głowy i tułowia 24-31 cm, ogona 9,5-14 cm. Masa ciał 14-440 g., z czego samica jest nieco mniejsza i lżejsza od samca. Ciało gronostaja jest smukłe, wydłużone, od znacznie mniejszej łasicy można odróżnić go po czarnym końcu dość długiego ogona. Latem sierść na grzbiecie gronostaja jest koloru brązowego, a spód ciała żółtobiały. Z początkiem zimy futro staje się śnieżnobiałe i tylko koniec ogona i oczy pozostają biega typowymi, szybkimi i długimi susami, jest bardzo ruchliwy i zwinny. Momentami zatrzymuje się i stając słupka, rozgląda się dokoła. Szybka przemiana materii zmusza go do ciągłego poszukiwania pokarmu. Właściwie stale poluje, głównie na drobne ssaki i ptaki. Zdarza mu się atakować młode świstaki. W Tatrach można go spotkać we wszystkich pietrach roślinnych, od regla dolnego po najwyższe szczyty, unika jednak gęstych odbywa się latem, ale rozwój zarodków rozpoczyna się dopiero późną jesienią. Młode, w liczbie 6-7 sztuk, rodzą się na wschodni (Erinaceus roumanicus)Jest to ssak z charakterystyczną okrywą z kolców, powstałych z przekształconych włosów. Silny podskórny mięsień okrężny umożliwia zwijanie się w kulę, co w znacznym stopniu zabezpiecza jeża przed naturalnymi wrogami. Masa ciał 400-1900 g., długość głowy i tułowia do 35 cm, ogona 4-5 cm. Ten największy spośród ssaków owadożernych w Polsce występuje także na Podhalu i w jeża stanowią głównie dżdżownice i ślimaki, jak również owady, drobne małe zwierzęta, żaby, jaszczurki, traszki, pisklęta ptaków. W jego jadłospisie znajdują się również jaja oraz owoce opadłe z są aktywne w czasie sezonu wegetacyjnego, zapadając w niekorzystnej dla nich porze roku w sen zimowy. Hibernują zakopane w gnieździe przygotowanym w liściastej ściółce. Budzą się w okresie wiosennym, gdy temperatura otoczenia wzrasta do ok. 15 °C. Po przebudzeniu bardzo intensywnie żeruje i dużo pije. Wędrując, pokonują duże dystanse w poszukiwaniu miejsc obfitujących w Tatrach jeż zamieszkuje niezbyt licznie dolne partie regla dolnego. Najwyżej (prawdopodobnie) widziany był na Grzesiu w Tatrach Zachodnich (jeż widoczny na zdjęciu obok). Nie ma pewności czy jeże rozmnażają się, wychowują młode i zimują na terenie Tatr. Samica jeża rodzi dwukrotnie w ciągu roku do 7 młodych, a ciąża trwa ok. 2 miesiące. Po przyjściu na świat są ślepe, oczy otwierają po upływie 2 tygodni. Jeż dożywa wieku 10 z największy przedstawiciel rodziny łasicowatych spotykanych w Tatrach. Długość głowy i tułowia 67-80 cm, natomiast masa ciała od 7 do 17 kg. Charakterystyczne cechy to krępy tułów, osadzony na niskich, lecz mocnych nogach zakończonych pazurami. Wąska trójkątna głowa borsuka jest biała z czarnymi pasami obejmującymi oczy i uszy. Pasy te kończą się ok. 1 cm przed nosem. Futro ma bardzo gęste, na grzbiecie zwierzę srebrnoszare, na spodzie czarne. Wydłużony ruchliwy pysk służy do wykrycia pokarmu węchem i wykopaniu prowadzi skryty tryb życia samotnika, jest aktywny niemal wyłącznie w nocy. Ciężki do zaobserwowania porusza się tylko w granicach zajmowanego rewiru. Dzięki umiejętności bezszelestnego poruszania się i pomimo spore tuszy zwierze potrafi doskonale się chować. Jest wszystko żerny, zjada każdy łatwo dostępny rodzaj pożywienia np. jagody, bulwy orzechy, owady, pędraki ślimaki, pisklęta, natomiast podstawowym pokarmem borsuka są dżdżownice. Środowisko borsuka to lasy różnych typów, głównie jednak liściaste i mieszaneJako jedyny z naszych drapieżników z rodziny łasicowatych układa się do snu zimowego, który trwa od 3 do 4 miesięcy. Śpiąc w zbudowanych przez siebie norach, płytki sen przerywany jest od czasu do czasu krótkim spacerem po okolicy. W trakcie snu borsuk wykorzystuje zgromadzoną jesienią podskórną warstwę parzą się przez cały rok, ale szczyt okresu godowego przypada na wczesną wiosnę. Młode zwykle rodzą się pod koniec zimy. Oczy otwierają w czwartym tygodniu życia, karmione mlekiem matki są do 3 borsuki były stałymi mieszkańcami tatrzańskich lasów. Ze względu na epidemię wścieklizny, jaka występowała wśród lisów na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku populacja borsuka znacznie zmalała. Wpływ na to miało częste dzielenie nory borsuków razem z lisami. Sam borsuk nie jest nosicielem przedstawiciel łasicowatych, długość głowy i tułowia od 62 (samica) do 85 cm (samiec), ogona 40-43 cm. Masa ciała samic przeciętnie 7 kg, samców 10 kg, największe samce mogą osiągać ponad 20 kg. Poza sporymi rozmiarami cechą charakterystyczna u wydr jest szeroki u nasady i zwężający się ku końcowi ogon oraz szeroka, płaska żyje samotnie, pojawia się nad potokami tatrzańskimi, na wiosnę zajmuje średnie i dolne odcinki tych wód. Głównym jej pożywieniem są ryby, zjada także żaby, kaczki, dżdżownice i owady. Złowioną rybę wydra pożera nad wodami brzegu na leżących w potoku płaskich kamieniach. Świetnie pływa, polując, może pod wodą pozostawać kilka godowy trwa cały rok, a kumulacja przypada na koniec zimy lub wczesną wiosną. Ciąża trwa 62 dni, po czym na świat przychodzą młode w liczbie od 1 do 6 sztuk. Po urodzeniu małe wydry są bezzębne, ślepe, pokrywa je delikatna sierść. Ssą mleko matki do ok. 10 tygodnia. Po tym okresie wchodzą po raz pierwszy do wody ucząc się pływania. Dojrzałość płciową wydry uzyskują w wieku 2 lat, a długość życia wynosi ponad 15 nie zapada w sen zimowy, podczas dużych mrozów ogranicza swoja aktywność do minimum. Jej legowisko jest zwykle ukryte nad brzegiem gliniastych brzegów, z bogatymi brzegowymi zaroślami i zaciszami wodnymi, z licznym narybkiem. Ostoje wydry zagrożone są przede wszystkim zmianami siedlisk oraz obniżeniem się zasobów pokarmowych. Jest to gatunek zagrożony, a jej liczebność w Tatrach określa się na kilkanaście osobników. Wydra nie ma wrogów wyglądem kota domowego, jest jednak od niego większy i cięższy. Można go rozpoznać po puszystym ogonie pokrytym wyraźnymi czarnymi pierścieniami. Ogon jest krótszy, mniej szpiczasty i bardziej tępo zakończony. Długość głowy i tułowia żbika wynosi 50-80 cm ogona 25-40 cm, masa ciała 5-18 kg, z czego zwykle samce są cięższe od po grzbietowej stronie ciała jest ciemnoszare lub żółtawe z jedną lub dwiema czarnymi pręgami wzdłuż grzbietu. Między uszami do czoła ciągną się 4 wąskie, ciemne prążki a na nogach widać 4-5 ciemnych pręg. Żbik krzyżuje się z kotem domowym, prawdopodobnie większość żbików to mieszańce. Również pod względem innych cech budowy i trybu życia żbik i kot są do siebie lubi duże gęste połacie leśne zwłaszcza w górach. Prowadzi nocny, samotny i koczowniczy tryb życia. Jest przywiązany do zajętego przez siebie terytorium. Dobrze wspina się na drzewa, ale nie tak zręcznie, jak kuna leśna. Jego pożywienie stanowią drobne gryzonie, zające oraz ptactwo. Najważniejszą techniką łowiecką stosowaną przez żbika jest skok na ofiarę z zasadzki. Ukrywa się w dziuplach, rozpadlinach skalnych norach lisich i parzą się w lutym lub marcu. Samica po ok. 68-dniowej ciąży rodzi, zwykle raz w roku w okresie od kwietnia do czerwca 4 młodych. Kocięta otwierają oczy po 9-11 dniach, ssą mleko przez ok. 4 tygodnie, w wieku 3-4 miesięcy stają się względu na niezwykle skryty tryb życia zaobserwować żbika jest niezwykle trudno. Od wielu lat ten drapieżnik nie był obserwowany na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Istnieje jednak wielkie prawdopodobieństwo jego występowania ponieważ po słowackiej stronie Tatr jego obecność jest regularnie odnotowywana. Żbika bardzo łatwo pomylić z dzikimi kotami domowymi zwłaszcza na obrzeżach parku przypomina świnię domową, której jest jednym z przodków. Długość ciała wynosi 1,1-1,9 m, ogon 15 do 30 cm wysokość w kłębie samców do 1 m, masa samic (locha) 35-10 kg i samca (odyniec) 75-350 kg. Odyńce w porównaniu z lochami, obok większych rozmiarów mają silnie rozwinięte kły górne i dolne. Dzika nie można pomylić z żadnym innym ssakiem europejskim. Jego sierść jest brunatna, składa się z włosów wełnistych i z włosów ościstych. Młode (warchlaki) mają do 3-4 miesiąca życia charakterystyczną po bokach pasiastą żyje gromadnie, zwykle w małych stadach. Mają silnie rozwinięty zmysł socjalny, chętnie tworzą większe lub mniejsze stada. Podstawą każdego stada jest rodzina z prowadzącą lochą i jej młodymi. Tylko stare samce chodzą osobno. Odyńce bytujące w górach są silnie zbudowane, mają gęstą ciemną sierść i mocny oręż. Dzik jest jedynym z naszych zwierząt kopytnych, które w przypadku zagrożenia stawia człowiekowi czoła i zamieszkują przede wszystkim lasy liściaste i mieszane z gęstym podszyciem. Chętnie przebywają one w miejscach dawnych pasterskich szałasów w górnych partiach lasów. Przeważającą część swej aktywności dziki poświęcają na poszukiwanie pokarmu. Dzik jest wszystkożerny, zjada wszelki pokarm roślinny i dostępny mu pokarm zwierzęcy. Poza żołędziami, bukwią i wszelkimi płodami rolnymi zjada dżdżownice i inne drobne zwierzęta. Najlepsze warunki bytowania znajduje w dolnoreglowych wilgotnych lasach mieszanych. Podczas wędrówek tatrzańskimi lasami dzik występuje ponad górną granicę lasu nawet do piętra godowy zwany huczka przypada w zimie i trwa od listopada do stycznia. Samica po ciąży trwającej 16-20 tygodni rodzi 2-12 warchlaków. Młode rodzą się z otwartymi oczami, ssą matkę przez 3 miesiące. W środowisku naturalnym dziki dożywają 20 lat. W Polskich Tatrach dzik jest rzadko obserwowany, można go spotkać w słowackiej części Tatr zachodnich. Można przypuszczać, że w czasach kiedy dolny regiel lasów tatrzańskich obfitował w buki, dzik występował tu dość licznie.
zad.2. Lis polarny ( piesiec) i lis pustynny ( fenek) należą do rzędu drapieżnych, rodziny psowatych, ale do różnych rodzajów. Sporządź listę podobieństw i różnic, jakie między nimi występują. Skorzystaj z dostępnych źródeł informacji. Question from @trampek112 - Gimnazjum - Biologia0 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 123815 Amatorska wersja popularnego teleturnieju, treść budzi wątpliwośći na temat trzeźwośći uczestn... Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 123815 62 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 100249 Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 100249 10 Fenek Dodany godz. 17:59 przez deadler Słodziutki nieprawdaż :D Kategoria: Ciekawostki Wyświetleń: 12625 Słodziutki nieprawdaż :D Kategoria: Ciekawostki | Komentarze: 9 | Wyświetleń: 12625 51 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 64122 Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 64122 9 Kategoria: Ciekawostki Wyświetleń: 51469 0 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 7967 :P Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 1 | Wyświetleń: 7967 0 Kategoria: Sport Wyświetleń: 27549 JEDEN LEPSZY OD DRUGIEGO Kategoria: Sport | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 27549 50 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 287121 Jak to sie zatrzymuje? :) Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 12 | Wyświetleń: 287121 59 Odpowiedź na pytanie Dodany godz. 21:20 przez Pythonius Inicjator zabójstwa żony Romana Polańskiego, jeden z najbardziej niebezpiecznych przestępców USA. Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 263567 Inicjator zabójstwa żony Romana Polańskiego, jeden z najbardziej niebezpiecznych przestępców U... Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 9 | Wyświetleń: 263567 3 Kategoria: Ciekawostki Wyświetleń: 77313 Czas szybko ucieka, zobacz czy możesz wychwycić wszystkie szczegóły za jednym oglądnięciem fil... Kategoria: Ciekawostki | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 77313 0 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 90328 Jak w wielkim stylu zgarnąć okrągły milion dolców ;) Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 90328 0 Kategoria: Gry i komputery Wyświetleń: 325 14 Kategoria: Kreskówki i animacje Wyświetleń: 40670 Johnny jak zwykle rządzi. Tym razem zadaje pytanie,które od lat dręczy naukowców. 0 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 7 osttnie jebniecie czyli lufa pytanie ale w wykonaiu kibica lecha w Niemczech :D Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 7 16 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 41716 Kangur wali w kogo popadnie ;] Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 12 | Wyświetleń: 41716 1 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 9750 Jak na członka rodziny przystało spożywa przy stole :) Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 9750 2 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 15349 Koszt produkcji filmu 2 000 000 zł i 49 groszych. Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 15349 2 Atak kangura Dodany godz. 13:52 przez snajperooo Człowiek znokautowany przez kangura nie ma to jak kopniak w plecy! link oryginał : Kategoria: Zwierzęta Wyświetleń: 26616 Człowiek znokautowany przez kangura nie ma to jak kopniak w plecy! link oryginał : https://ww... Kategoria: Zwierzęta | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 26616 260 Kategoria: Ciekawostki Wyświetleń: 140525 Bronisław, delikatnie mówiąc, unika pytania. Kategoria: Ciekawostki | Komentarze: 1 | Wyświetleń: 140525 Bieżące Maxiory drapieżnik z rodziny kotów ★★★ KAŁAN: łasicowaty drapieżnik morski ★★★ MANUL: azjatycki drapieżnik z rodziny kotowatych ★★★★★ SOBÓL: drapieżnik z cennym futrem ★★★ DIABEŁ tasmański, drapieżnik ★★★★★ JAGUAR: drapieżnik lub marka samochodu ★★★ LIKAON: afr. drapieżnik z rodziny psowatych Zwierzęta w Tatrach znacząco różnią się od tych, które możemy spotkać na nizinach. Oczywiście, w niższych piętrach górskich występują gatunki typowe dla pozostałych krain geograficznych, jednak tatrzańską faunę wzbogacają też gatunki wysokogórskie, w tym kilka endemitów. Panujący tam klimat zmusił je do przystosowania się do ciężkich warunków, w których inne gatunki nie mają szans przetrwania. Jakie zwierzęta występują w Tatrach? Zapraszamy na wycieczkę tropem najbardziej interesujących mieszkańców najwyższego pasma w łańcuchu Karpat. Na wstępie wypada zaznaczyć, że odmienność tamtejszej fauny nie wynika wyłącznie z obecności gatunków wysokogórskich. Także w piętrze lasów reglowych można spotkać zwierzęta w Tatrach, których próżno szukać w innych polskich krainach geograficznych (z wyjątkiem Bieszczadów). Świstak Świstaki zamieszkują górne piętra gór, od kosodrzewiny po turnie. W Polsce te sympatyczne gryzonie można spotkać wyłącznie w Tatrach. Osoby mające szczęście zobaczyć świstaka w jego naturalnym środowisku, z całą pewnością nie pomylą go z innym zwierzęciem. Ich ciało osiąga długość do 50 cm, ogon - do 20 cm. Charakteryzują się krępą sylwetką i gęstym futrem koloru jasnobrązowego, ciemnoszarego lub rudego. Świstaki to zwierzęta stadne, które żyją w grupach liczących od kilku do kilkunastu osobników. Natura obdarzyła je doskonałym wzrokiem, który pozwala im dostrzec zagrożenie ze znacznej odległości. Gdy świstak wypatrzy potencjalnego wroga, informuje o tym resztę grupy, wydając z siebie charakterystyczny gwizd. W sezonie jesienno-zimowym, świstaki zapadają w trwający niemal 7 miesięcy sen. W tym czasie, korzystają z zapasów energetycznych zgromadzonych w postaci tkanki tłuszczowej. Płochacz halny W piętrze hal można natknąć się na płochacza halnego - rzadkiego ptaka, występującego wyłącznie w Tatrach i Sudetach. Jego nazwa sugeruje płochliwą naturę, ale to niezwykle śmiałe ptaki, które podchodzą do turystów rzucających im okruszki niczym krakowskie gołębie. Z wyglądu, płochacz halny przypomina nieco wróbla, ale w praktyce trudno pomylić te ptaki. Płochacz jest nieco większy (osiąga długość do 19 cm), a jego upierzenie jest bardziej kontrastujące (brązowe ciało, szara głowa, białe gardło z czarnymi kropkami). Pomurnik Tatrzańskie hale są też domem dla pomurnika - jednego z najrzadszych ptaków. Jego długi, zakrzywiony dziób nasuwa skojarzenia z pełzaczem, jednak upierzenie pomurnika nie pozwala pomylić tych gatunków. Jego ciało pokrywają szare i czarne pióra, ogon i skrzydła wieńczy kolor biały. Lotki i pokrywy skrzydłowe są natomiast ciemnoczerwone. Kozica tatrzańska W piętrze hal i turni można spotkać zwierzę będące niekwestionowanym symbolem Tatr. Mowa o kozicy, która w Polsce występuje wyłącznie w Tatrach (na Słowacji także w Niżnich Tatrach i Fatrze). Samice żyją w stadach nazywanych kierdlami. Samce (czyli capy) są samotnikami. Zwierzęta przypominające kozę domową osiągają długość do 140 cm i wysokość w kłębie do 90 cm. Waga dorosłego capa to ok. 30 kg. Samce i samice są wyposażone w puste w środku rogi, nazywane hakami. Kozice preferują życie w wysokich partiach gór, ale zimą schodzą poniżej piętra kosodrzewiny, do lasów. W okresie letnim ich dieta składa się z trawy i ziół, zimą zjadają korę kosówki, pędy drzew, igły i porosty. Orzeł przedni Ponad najwyższymi turniami Tatr lata piękny i majestatyczny orzeł przedni. Ten wielki drapieżnik osiąga do 93 cm i pod względem wielkości, w Polsce ustępuje wyłącznie bielikowi. Dorosłe ptaki charakteryzują się brunatnym upierzeniem z jaśniejszymi piórami na wierzchu. Poluje na ssaki, gady i inne ptaki, a swoją zdobycz chwyta przede wszystkim na ziemi. Nie gardzi też padłymi osobnikami. Ryś eurazjatycki Jakie zwierzęta można spotkać w Tatrach w niższych partiach? Poza dość pospolitymi gatunkami, w tatrzańskich lasach mieszka kilka rzadkich drapieżników. Jednym z nich jest ryś. To największy europejski przedstawiciel rodziny kotowatych. Te piękne drapieżniki osiedliły się w starych drzewostanach i zwykle polują powyżej górnej granicy lasów. Ich łupem padają nie tylko gryzonie, ale także większa zwierzyna - sarny i kozice. Rysia trudno pomylić z innym kotem. Zwierzę wielkości sporego psa (długość wraz z ogonem to 130-150 cm) charakteryzuje się długimi nogami, gęstą sierścią (żółta lub rdzawoszara, z charakterystycznymi cętkami na tułowiu i pręgami na ogonie) i krótkim ogonem. Cechą rozpoznawczą rysia są też ciemne "pędzle" na uszach. Wilk szary Tatrzańskie lasy zamieszkuje też największy drapieżnik z rodziny psowatych. Mowa o wilku szarym. Dorosłe osobniki osiągają długość do 140 cm i wagę do 70 kg. Charakteryzuje go szara sierść (latem rzadsza niż zimą) i prosty, puszysty ogon. Z daleka, wilka łatwo pomylić z owczarkiem niemieckim, choć jest mało prawdopodobne, że natkniemy się na to zwierzę, przemierzając górskie szlaki. Wilk unika kontaktu z człowiekiem do tego stopnia, że wielu leśników nigdy nie widziało tego zwierzęcia na własne oczy. Żyją w grupach rodzinnych, nazywanych watahami. Panuje w nich ścisły podział hierarchiczny. Samcom przewodzi basior, a samicom - wadera. Ich jadłospis składa się głównie z saren, jeleni i zajęcy, ale przypadki ataków na stada owiec nie należą do rzadkości. Niedźwiedź brunatny Największym zwierzęciem żyjącym w Tatrach jest niedźwiedź brunatny. Dorosłe osobniki osiągają wysokość do 135 cm w kłębie, długość do 250 cm, a ich waga może przekraczać 200 kg. Charakteryzują się ciemnobrązową sierścią, choć nie brakuje też osobników o jaśniejszym umaszczeniu. Mimo że jadłospis niedźwiedzia w dużej części składa się z pokarmu roślinnego, to należy pamiętać, że mówimy tu o zwierzęciu wszystkożernym, które nie gardzi też padliną i jest aktywnym myśliwym. "Miś" wydaje się powolny i niezdarny, ale to tylko pozory. Na krótkich odcinkach potrafi biegać z prędkością 50 km/h. Świetnie pływa i wspina się na drzewa. Niedźwiedzie zapadają w sen zimowy, spędzając niesprzyjającą im porę roku w gwarze. W tym czasie, tracą nawet 1/3 masy ciała. Wraz z nastaniem wiosny, te wielkie zwierzęta budzą się i wyruszają żer. Wówczas, głodne "misie" szukają pokarmu dniem i nocą. 16 objawów dromomanii – sprawdź, czy jesteś uzależniony od podróżowania! [QUIZ] Pytania 1 | 16 Jak często twoja walizka nie jest w pełni rozpakowana?
Wilk zwany czasami „skurczybykiem” jest gatunkiem drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Wszystkie zdrowe osobniki przy kontakcie z człowiekiem uciekają,"Pytanie z kategorii przyroda: Jak nazywa się drapieżnik z rodziny psowatych, który zamieszkuje pustynne rejony Afryki Północnej? Ma ogromne uszy, puszysty ogon i jest barwy piaskowej.xD" - Ofc że to fenek. Poproszę trudniejsze pytanie. 17 Jun 2023 14:56:34 paskówka to: drapieżnik z rodziny łasz; najmniejsza polska ropucha; płaz bezogonowy z rodziny ropuch; płaz o szarym ubarwieniu i żółtym pasie wzdłuż grzbietu; ptak z rodziny ziarnojadów; ptak zamieszkujący podmokłe zakrzewia i brzegi lasów Ameryki Północnej i Środkowej; ropucha o szarym ubarwieniu i żółtym pasie wzdłuż grzbietu; Hasło do krzyżówki „drapieznik z rodziny psów” w słowniku krzyżówkowym. W niniejszym leksykonie krzyżówkowym dla wyrażenia drapieznik z rodziny psów znajduje się tylko 1 definicja do krzyżówek. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową.
